Dag 4, Kandy dagtoer

Samen ontbeten en dan de tuktuk in, onze chaufeur stond al klaar. De botanische tuin is zo prachtig, veel orchideeen. Bomen hangen vol grote vleermuizen en vliegen sierlijk rond, prachtig zicht en ze maken enerom veel lawaai. Daarna vele vele apen gezien. Heb mooie foto s ervan, je kon zo dicht komen op wel 1 meter. Ik zou blijven foto s maken... Vele koppeltjes kopen daar hun trouwfoto s maken. Het park is fantastisch goed onderhouden. Daarna zijn we naar een theefabriek in werking geweest, eerst kopje lekkere thee, dan rondleiding. Zeer leerrijk. En dan naar een olifantenfarm... Uitleg in het kleine museum, en dan met ons drie een olifant op, en daar ging het mis... Ik voelde van in het begin dat ik niet goed zat, ik zat achteraan en we moesten ons aan elkaar vasthouden, ik voelde me schuiven, hou je maar goed vast aan rachel riepen ze... de olifant ging een trap op Vanessa en Rachel leunden wat achteruit en ik on me niet meer houden... gillen en roepen en ik trok Rachel mee naar beneden, dit in een flits, we smakten tegen de grond, Rachel viel op me, ik zijdelings de aardbol op. We konden moeilijk adem halen en ik hoorde Vanessa nog hysterisch roepen dat ze er af wou. Om een lang verhaal kort te maken, wij naar het ziekenhuis ons laten onderzoeken. Iedereen was verschrikt. Wij toch in shock. De dokter deed zijn werk, maar was maar vlug vlug vond ik. Rachel een verband rond rug, ik ribben gekneusd, elleboog geschaafd en gekneusd, pols verstuikt en nog wat blauw hier en daar. Van de schrik bekomen konen we eventjes lachen dat het niet erger was... 3-4 m hoog vallen, amai, is pijnlijk. Onze tuktuk driver is nog met ons naar naar een herbal garden geweest waar we alle drie een massage gekregen hebben met speciale olie tegen de kneuzingen. Vanessa was helemaal versteven van de schrik, we beefden. En daarna kreeg Rachel het lumineuze idee om terug te gaan!!!!!!!!!!!!!!!
We kregen er zowaar de slappe lach van. Onze driver was er niet gerust in. Hij was heel bezorgd, had dit nog nooit meegemaakt. Rachel, zelf verpleegster, zei dat we dat moesten doen anders gingen we lang schrik hebben van die beesten. OK wij terug. Heb zelfs nog een olifant mogen wassen, zalig met al mijn pijn. Daarna heft onze tuktukdriver ons nog een avondmaal betaald. Zo lief. In het hotel hebben we dan nog een theetje gedronken om alles nog eens te laten bezinken...
De nacht was voor mij heel pijnlijk, kan niet liggen of ik geraak niet meer recht. Ik heb besloten van mijn toch te veranderen, kan nu niet gaan hiken in de bergen, noch raften. Ik reis direct door naar Ella>
Bewogen dagje he?? Ach ja, ik leef nog, dat is het belangrijkste. Dus jullie zullen goed kunnen lachen zeker als ik terug thuis ben??
Ik hoor jullie al bezig: daar is ze, de die die naar die apenlanden trekt en nog niet deftig op een olifant kan zitten? Hopelijk kan ik tegen dan al zonder pijn lachen...
xxxjes