De laatste dagen...

25/08 Mount Lavinia:
Goed geslapen deze keer, geraak al zonder veel omwegen uit mijn bed... ik lijk wel Mr Bean als hij op die springplank van het zwembad zit... Alle hup naar dat lekkere ontbijt hier! Ik lees wat ik mijn boek terwijl om van hieruit een uitstapje te maken. Mss schildpaddenfarm? Ik ga naar de trein. Nog wat vroeg dus wandel nog wat op het strand. Ik krijg al gauw gezelschap en ik krijg een prachtige taverne te zien, met je voeten in het zand hier, zalig wegdromen... Een visser troont me daan mee naar een naburig vissersdorpje en ik krijg alles te horen hoe het tijdens de tsunami hier aan toe is gegaan, overal kapotte huizen, half in het zand gezakt, niets wordt weggehaald, lijk de tijd hier stil heeft gestaan... Op de sporen loop ik terug naar het station, iedereen loopt hier langs de sporen. 3e klas trein. Een dronken man komt naarst me zitten, dat zint me niet en ik verhuis. In Kalutara South moet ik overstappen, uurtje wachten. Ondertussen een tropische bui en het water valt letterlijk met bakken uit de lucht. Maar is ook heel vlug gedaan. Toen ik op de volgepakte trein stond had ik geen besef meer van uur en voor ik het goed en wel beseft was ik mijn halte al meer dan voorbij en stond ik plots terug in Galle!! De loketbediende kende me nog en was heel verwonderd dat ik terug was, lol. Geen trein meer terug richting Colombo. Ik wandel wat rond, en zoek een bus, die al vlug vertrok. Hele rit. Ik vraag aan de chauffeur als we bijna in Mount Lavinia zijn: wil je me afzetten aan KFC? Jaja zei hij en stopte een beetje erna, here ok zei hij? Ik dacht, tja hier zal de halte zijn zeker? Was pikdonker. Blijkbaar zat ik niet in Mount Lavinia, maar zal de chauffeur gedacht hebben dat ik plots een hongeraanval kreeg en dat ik dringend moest eten, hij had me aan een wokrestaurant afgezet!!! Maar dat besefte ik maar toen ik uit een internetcafe kwam, de man vroeg aan me: hoe ga je naar je hotel? I Walk, had ik gezegd. Walk?? Not safe madam, you take tuktuk! En dan besefte ik dat ik nog wat kms te doen had... Dus de eerste bus naar Colombo terug op, lol. Daarna alles ok. Beetje verloren dagje, spijtig genoeg.

26/08 Mount Lavinia naar Negombo:
Slecht geslapen, ontbijt, inpakken en stap naar het station. Het is bloedheet al. Moet nog uurtje wachten en babbel wat. Blijkt dat een kok in het grote sjieke Mount Lavina hotel 7000 roepies verdient, is nog geen €50, met een tuktuk verdienen ze beter, maar moeten er wel eerst een aankopen, meestal met lening. Hij zegt dat er ook veel huwelijksproblemen zijn hier door geldgebrek. Ook veel scheidingen. School is ook duur en ze hebben schoolplicht tot 18j. In Colombo stap ik over in de trein naar Negombo, ik vraag aan een paar meisjes of ik wel juist zit. Ze zijn bij de air force en trainen zwaar, ze zijn heel tenger (en ik denk heel lesbisch, wat hier strafbaar is!!). Na nog een ritje met een tuktuk kom ik aan in het hotel Star Beach, met mijn voeten recht in het zand!! Zaaaaaaaaaaaaaaaaaaaalig. Douche en wandelen. Hier mooie katholieke kerken. Toen de Portugezen hier zaten hebben vele vissers zich laten dopen, kwamen zo in een hogere kaste. De hele grote kerk zit bomvol, tot buiten zitten ze, de mis begint. Ik wandel tot het bijna donker is. Tuktukddrivers zijn hier vermoeiend. Blijkbaar wandelt er hier niemand, want als je zweet is dat niet netjes en als je wat aanzien wil moet je je laten voeren! Ik word veel aangesproken hier, vooral door mijn haar. In het hotel eet ik een lekkere rijstschotel, nog een grote pot thee. Ik kan de slaap bijna niet vatten, slaap met balkondeur open, heb muskietennet, het koelt bijna niets af.

27/08 Negombo:
Ik leer hollanders kennen. Heel lekker ontbijt, ananas, omelet, toast enz. Ik maak me klaar om naar de vismarkt te gaan. Ik mag meerijden met de hollandse familie en een familie uit Kandy. Blijkt dat ze het oudste meisje als Plan kind hier gehad hebben! Ze steunen die familie nog steeds, ook al zijn de dochters nu 23 en 21, ze komen ook veel naar Sri Lanka. De man zijn vrouw is terminaal ziek en tussen de chemo door wou ze nog eens komen. Slik. Volgend jaar komen de meisjes naar Nederland als alles goed komt met de papieren, ik nodig ze ook bij me thuis uit wat ze heel leuk vinden. De vismarkt is zeer levendig! Massa's volk hier. Je moet hier geen sjieke schoenen aantrekken want je loopt constant in vuile visdrek... Ik loop naar het strand, daar komen bootjes binnen en de vis wordt uitgeladen. De sardienen worden schoongemaakt, in blauwe tonnen gedaan met water en zout, een dag laten staan en dan worden ze op jute matten gelegd om 2 dagen te drogen, worden met de hand gedraaid. Hier ligt enorm veel vis te drogen. En kraaien dat hier zitten!! Ik loop naar een hoekje waar vrouwen zitten te werken, ontschubben, schoonmaken. Deel wat snoep en koekjes uit aan de kindjes. Ze zijn heel beleefd, een meisje zegt dat ze thank you moeten zeggen! Met het weinig engels dat ze kennen proberen we toch wat te praten. Ik neem wat foto's en beloof ze op te sturen, ze vinden dit heel leuk. Een jongen vraagt ook een foto, staat gelijk Rambo zeg ik, hilarisch hoe ze beginnen te lachen, ze kennen Rambo heel goed die jeugd hier. Was heel grappig. Ze vragen ook mijn adres en geboortedatum. Afscheid nemen, ondertussen staat er al een hel horde rond me. In het fort is de gevangenis, vele mensen staan aan de poort. In de kanalen ook veel vissersboten, de mannen willen al aan mijn haar voelen, dit hangt zeker nu al vol met schubben en visdrek! Straks zie ik er ook al als een vis uit... Ik ga nog wat geld wisselen in drukke winkelstraat, de AC staat daar op 18gr, wat kouuuuuuuuuuuud! Ik doe nog een hele lange wandeling in de hitte, laatste dagje snif snif. Dan naar het strand, nog wat pootje baden met de meisjes, de golven zijn heel hoog met de moesson. Spelletje mens erger je niet en daarna eten we allemaal samen. We vertellen veel, over Plan, mijn Plan kind in Peru, over hun goede werk, ze hebben een huis gebouwd met het geld van de nederlandse mensen. Ik heb al mijn kleren aan hen achter gelaten, ook al mijn toiletspullen. De moeder van de meisjes voelt constant aan mijn armen, gezicht. Is grappig. Ze zijn nog nooit uit hun dorp geweest, wonen in de bergen waar nooit een toerist komt, is de eerste keer dat ze buiten de nederlanders blanke mensen ziet! Het zijn heel leve bescheiden mensen. Ben heel blij dat ik ze leren kennen heb.

28/08 Naar huis...
Om 5.30u op en me per tuktuk naar de luchthaven laten brengen 10km verderop. Straten lopen al vol, mensen gaan al naar de kerk, kinderen zijn al cricket aan het spelen, is schoolvakantie! En het is nog maar 6u!!! Mijn rugzak weegt 4kg minder dan bij vertrek. Met mijn laatste roepies koop ik een broodje met ei, hot, en een koffie. Na een lange wachttijd kom ik eindelijk voorbij de douane. Er is in de terminal hier en daar gratis internet! Ik heb een raamzitje en na een uurtje vliegen komen we aan in Male, Malediven, prachtig vanuit de lucht!!! Daar stappen mensen uit en ook weer in, blijkbaar is er heel wat mis met de tickets, dubbele boeking van de zetels en ben ik mijn raamzitje kwijt spijtig genoeg.
Ik vlieg met jetair en ik erger me nu alweer blauw aan de mentaliteit van ons Belgen... grote egoïsten!! Ongelooflijk... En hoe ze het personeel behandelen?? Pfff welkom terug in de real world zeg ik dan.
Ik ga alvast dromen van mijn volgende reis, tijdens kerstvakantie ga ik naar Oman.

Tot dan iedereen, was weer leuk te mogen schrijven voor jullie!!!
Dikke warme lieve zoenen xxxjes